Ruchomy stolik Dygata

źródło: Rzeczpospolita

SPATiF to było królestwo aktorów, reżyserów i pisarzy, którym się powiodło. Często jednak przesiadywali tam również życiowi rozbitkowie, którzy ciągnęli do klubu w Alejach Ujazdowskich jak do miejsca, w którym zawsze pali się ogień.

Stanisław Dygat często towarzyszy Januszowi Minkiewiczowi w zielonej sali, ale bywa, że zajmuje inny stolik. Poza tym pisarz nie przychodzi do klubu regularnie, więc jego stolik jest ruchomy. Kiedy tam się zjawi, siada oparty o ścianę, by jak najlepiej widzieć wchodzących. Wszyscy się obawiają, że wizyta w SPATiF-ie może się dla niego źle skończyć, gdyż ma zwyczaj ryzykownego bujania się na tylnych nogach krzesła. On również, podobnie jak Minkiewicz, potrafi obcesowo odmówić miejsca obok siebie przypadkowym gościom. „Tak że intruzowi pozostawał wybór: czy zostać w SPATiF-ie i udawać, że tego nie było, czy lepiej uciec. Kiedy odmówił jednej ze znanych tłumaczek, a ona z wściekłością chciała mu pokazać, że jednak usiądzie (»Jak to? Nie? Pan żartuje?«), powtórzył dobitnie: »Nie«” (...).

W klubie ma swoją miejscówkę Kazimierz Kutz, Ślązak, który po przyjeździe do Warszawy czuje się osamotniony i poza Dygatem i Januszem Morgensternem nie ma tu przyjaciół. Jeśli więc nie idzie do Dygatów, gdzie zbiera się RIP (według Dygata: Resztki Inteligencji Polskiej), spędza czas w SPATiF-ie. Kiedy przychodzi Dygat, świat wygląda inaczej: „Przysiadali się znajomi, zaczynała się rozmowa. Zawsze ciekawa, zawsze dowcipna. Tym ciekawsza, że to była rozmowa ludzi wolnych. My wiedzieliśmy, że jesteśmy szpiegowani, podsłuchiwani, więc niczego się nie baliśmy. To był ten...