Wszystkie barwy patriotyzmu

autor zdjęcia: MICHAŁ DYJUK/REPORTER

źródło: Rzeczpospolita

Para prezydencka na obchodach Dnia Flagi. 2 maja 2013 r.

Ze względu na położenie Polski nie można odsyłać do lamusa patriotyzmu walki. On się, niestety, może bardzo szybko przydać. Trzeba balansować pomiędzy gotowością poniesienia ofiary dla ojczyzny a umiejętnością korzystania z wolności indywidualnej. Rozmowa z bronisławem komorowskim, prezydentem RP w latach 2010–2015

Pamiętam pana reklamówkę z kampanii prezydenckiej, w której mówił pan, że jest z Polski i wymieniał te wszystkie miejscowości, w których pan mieszkał.

Dokładnie mówiłem, że jestem z całej Polski, co jest związane z losami mojej rodziny. Rodzina Komorowskich, czyli mojego ojca, pochodzi z Litwy kowieńskiej, gdzie żyła przez 300 lat. Rodzina mamy częściowo pochodzi z Wileńszczyzny, ale też częściowo z Pomorza i Wielkopolski. Powojenne losy rodziny, która została przesiedlona, były takie, że urodziłem się na Dolnym Śląsku, potem mieszkałem w Poznaniu, następnie pod Warszawą w Józefowie i Pruszkowie, a w Warszawie dopiero od 1966 roku. Zatem poprzez dziadków czułem związki z wieloma miejscami, przy jednoczesnym silnie odczuwanym przez całe dzieciństwo braku tzw. małej ojczyzny.

Nie zbudował pan patriotyzmu lokalnego?

No właśnie. W zasadzie nie miałem szansy na przeżywanie tego typu patriotyzmu, aż do momentu wrośnięcia w Warszawę, a obecnie do zakorzeniania na Suwalszczyźnie. To, że mieszkam dzisiaj nad Czarną Hańczą, wynika po części z sentymentów rodzinnych – stąd jest bliżej do Litwy, czyli do tych miejsc, w których zakorzeniona jest pamięć rodziny. Ale przez wiele lat nie czułem silniejszego związku emocjonalnego...