Zakaz używania instalacji lub urządzeń nagłaśniających

Organem właściwym do wydania decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu jest starosta po stwierdzeniu na podstawie pomiarów – nawet jednokrotnego – że dopuszczalny poziom hałasu został przekroczony.

Zgodnie z art. 156 ust. 1 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (DzU z 2022 r., poz. 2556 ze zm.; dalej: p.o.ś.) zabrania się używania instalacji lub urządzeń nagłaśniających na publicznie dostępnych terenach miast, terenach zabudowanych oraz na terenach przeznaczonych na cele rekreacyjno-wypoczynkowe.

Przepis ten określa, wynikający bezpośrednio z mocy prawa, ogólny zakaz używania instalacji i urządzeń nagłaśniających w miejscach publicznych, który nie wymaga indywidualizacji w formie decyzji administracyjnej, z wyjątkami, które wynikają z postanowień art. 156 ust. 2 p.o.ś. Zakaz ustanowiony w art. 156 ust. 1 ma charakter powszechny w sensie podmiotowym i przedmiotowym, dotyczy każdego podmiotu, który używa wskazanych urządzeń na terenach określonych w przepisie oraz wszelkiego typu instalacji czy urządzeń nagłaśniających.

Są wyjątki

Za tego rodzaju instalacje czy urządzenia należy uznać takie, których celem jest przekazywanie dźwięku z zamiarem dotarcia tym dźwiękiem do wszystkich podmiotów objętych zasięgiem rozprzestrzeniania dźwięku z danej instalacji czy urządzenia. Regulacja zawarta w ust. 2 wprowadza wyjątki od zakazu z ust. 1, wykładnia językowa wskazuje, że wyjątki te obejmują: okazjonalne uroczystości – przez co należy rozumieć nieregularnie odbywające się spotkania związane z jakimiś wydarzeniami, uznawanymi za istotne, służące...