Niepojęty przypadek

autor zdjęcia: Janusz Drzewucki

źródło: Rzeczpospolita

Rzeźba Wisławy Szymborskiej w Kórniku, miejscu urodzin poetki, dokąd hrabia Zamoyski wysłał rodzinę Szymborskich w celu uporządkowania spraw finansowych jego tamtejszej posiadłości

„Wiersze wszystkie” – potężna, bo licząca bez mała 800 stron księga – to najobszerniejszy jak dotąd zbiór poezji Wisławy Szymborskiej, noblistki.

Tom opublikowany przez Wydawnictwo Znak w Krakowie zawiera utwory z wszystkich tomików poetki, w tym także z tych ogłoszonych w okresie socrealizmu: „Dlatego żyjemy” (1952) oraz „Pytania zadawane sobie” (1954). Całość otwierają jednak utwory z tomiku „Czarna piosenka”, który miał być debiutem książkowym pisarki, lecz ukazał się dopiero w 2014 r., czyli w dwa lata po jej śmierci. Księgę zamykają wiersze rozproszone, ogłoszone przez autorkę na łamach prasy bądź odnalezione w jej archiwum. Niektóre z nich ukazują się po raz pierwszy.

Tym samym w trakcie lektury „Wierszy wszystkich” mamy szansę – o ile zdecydujemy się na lekturę w porządku chronologicznym, czyli strona po stronie, a nie na wyrywki, czyli na chybił trafił – przyjrzeć się z jednej strony drodze twórczej laureatki Nagrody Nobla z 1996 roku, natomiast z drugiej jej fenomenowi artystycznemu; bo też liryka autorki „Wołania do Yeti” to fenomen bez precedensu w historii polskiej literatury współczesnej.

Polityczna epoka

Szymborska to styl. Wyznacznikami tego stylu są: oszczędność słowa, celność zdania, precyzyjna metafora, zaskakująca puenta wiersza. Nie ulega wątpliwości, że w tym, co nas urzeka w jej utworach (nie tylko w jej wierszach, ale także w krótkich recenzjach książek zebranych w kilku tomach pod...