Apetyczna wieczna młodość

autor zdjęcia: Patrick McMullan via Getty Images for Central Park Tower

źródło: Rzeczpospolita

Iris Apfel, architektka wnętrz z Nowego Jorku, która urządzała gabinety dziewięciu prezydentom USA, wystąpiła w kampanii reklamowej H&M. Dwa lata temu obchodziła swoje setne urodziny

XXI wiek obudził się ze snu, w którym życie kończyło się w wieku 30 lat, a potem była już jedynie smutna starość. Seniorzy nie chcą tylko karmić z wnukami kaczuszek i połykać tabletek na wątrobę.

Społeczeństwa zachodnie szybko się starzeją. W 2005 r. nieco ponad 17 proc. Polaków miało powyżej 60 lat. W roku 2020 było to już 25 proc. – jedna czwarta społeczeństwa. W roku 2030 seniorów będzie w Polsce 10,8 mln, a w 2050 13,7 mln – 40,4 proc. społeczeństwa. Dalej nie sięgajmy, bliska przyszłość rysuje się wystarczająco niepokojąco. Jeśli oczywiście sześćdziesiątkę przyjmiemy za granicę starości, co jest coraz częściej kwestionowane. Granice młodości dzisiaj przesunęły się mocno w górę. Według socjologów jesteśmy młodsi o dziesięć lat od naszych rówieśników sprzed 20 lat. Dzisiaj czterdziestka to dawna trzydziestka. A może sześćdziesiątka to nawet nowa czterdziestka?

Poprawnościowy język wygenerował dla tej grupy kurtuazyjne słowa: ludzie starsi, seniorzy, ludzie dojrzali. To drugie zwłaszcza dla kobiet. Kobiet seniorek jest więcej niż mężczyzn i to one właśnie są na celowniku marketingu. Socjologowie proponują dwa terminy. Młodszych starszych „young old” – wiek 60–74 lata. Ci bardziej zaawansowani to starsi starsi, „old old” – 75 lat i więcej. A przecież zanosi się, że będziemy żyli coraz dłużej.

Ci seniorzy nie chcą tylko karmić z wnukami kaczuszek, reklamować kleju do protez i nosić workowatych ubrań. Coś z nimi trzeba zrobić. Do niedawna dla gospodarki nie istnieli, chyba że w kontekście choroby („Basiu, podaj ketonal”) lub jako dziadkowie, na ogół młodzi,...