Wciąż wzbudza bicie serca

autor zdjęcia: Materialy prasowe

źródło: Rzeczpospolita

Roger Waters (od lewej) i David Gilmour podczas nagrania „The Dark Side of the Moon”. Dziś w stanie wojny

W 50-lecie premiery „The Dark Side of the Moon” Pink Floyd brzmi mocno i antysystemowo. Cieniem na rocznicy kładzie się blamaż Rogera Watersa, który próbuje przywłaszczyć sobie pełnię praw do dzieła.

Muszę zacząć od wyznania winy: pierwszą winylową płytę „The Dark Side of the Moon” kupiłem z kolegami za pieniądze, o których pochodzeniu lepiej milczeć. To była tak zwana pieczątka, czyli wydanie zafoliowane, jak się okazało w nie najlepszym, bo hiszpańskim tłoczeniu, z prywatnego sklepu na warszawskim Nowym Mieście.

„Ciemna”, jak się wtedy mówiło, była naprawdę „mrocznym przedmiotem pożądania”. Na płytę, która do dziś sprzedała się w 44 mln kopii, trzeba było wydać piątą część ówczesnej peerelowskiej pensji. W 1981 r. kosztowała 1300 zł.

Wciąż jest jednak warta wszystkich pieniędzy. Mija bowiem pół wieku od premiery, a mam pewność, że gdy fani zaczynają słuchać płyty, efekt coraz mocniej bijącego serca udziela się wszystkim, żelaziście zaś brzmiąca gitara Davida Gilmoura i pełen rozpaczy krzyk Clare Torry budzą niezmiennie wielkie emocje.

Lepiej też – niestety – rozumiemy intencje, jakie towarzyszyły muzykom, których dzieło stało się zapisem posthipisowskiej depresji. Opowiadał o nich już dwa lata przed premierą albumu Roger Waters: „Doszliśmy do wniosku, że moglibyśmy przygotować większą całość na temat nacisków, którym jesteśmy poddawani jako osoby prywatne, a które mogą prowadzić do obłędu. Mam na myśli presję ogromnych zarobków, uciekającego szybko czasu, a także zorganizowanych struktur władzy, jak Kościół czy siły polityczne,...