Konieczne są konsultacje statut i podjęcie uchwały

Jednostki pomocnicze nie posiadają podmiotowości na gruncie prawa publicznego oraz prywatnego. Są one powoływane do wykonywania zdekoncentrowanych na nie zadań przez gminę.

Gmina może tworzyć jednostki pomocnicze: sołectwa oraz dzielnice, osiedla i inne. Jednostką pomocniczą może być również położone na terenie gminy miasto. Jednostkę pomocniczą tworzy rada gminy, w drodze uchwały, po przeprowadzeniu konsultacji z mieszkańcami lub z ich inicjatywy.

Na podstawie statutu

Zasady tworzenia, łączenia, podziału oraz znoszenia jednostki pomocniczej określa statut gminy (art. 5 ust. 1–3 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym; dalej: u.s.g.). Statut może przewidywać powołanie jednostki niższego rzędu w ramach jednostki pomocniczej. Określa on w szczególności: nazwę i obszar jednostki pomocniczej, zasady i tryb wyborów organów jednostki pomocniczej, organizację i zadania organów jednostki pomocniczej, zakres zadań przekazywanych jednostce przez gminę oraz sposób ich realizacji, zakres i formy kontroli oraz nadzoru organów gminy nad działalnością organów jednostki pomocniczej (art. 35 ust. 2–3 u.s.g.).

Zakres samodzielności gminy w odniesieniu do jednostek pomocniczych, w tym obszar samodzielności organizacyjnej, jest szeroki, co nie oznacza, że samodzielność ta nie doznaje ograniczeń wynikających z ustaw. Jak wynika z art. 3 ust. 1 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego, sporządzonej w Strasburgu 15 października 1985 r. (DzU z 1994 r., nr 124, poz. 607), samorząd lokalny oznacza prawo i zdolność społeczności lokalnych,...