Trzeba sobie skręcić kark

autor zdjęcia: Jorgen Angel/Redferns/Getty Images

źródło: Rzeczpospolita

Na zdjęciu: Kate Bush na koncercie w Kopenhadze, kwiecień 1979 r., tuż przed nagraniem trzeciego, przełomowego albumu „Never for Ever” (1980 r.)

źródło: Rzeczpospolita

Z perspektywy czasu widać, że „Never for Ever” to pierwsza z płyt Kate Bush, na której brzmieniowo „jest sobą i tylko sobą”. Powód był jeden: przy swoim trzecim albumie miała wreszcie kontrolę nad produkcją

Pierwsza szklanka roztłukła się na utrzymanym w kolorze herbaty parkiecie Studia Two w kompleksie Abbey Road. Potem stłuczono kolejną. I następną, i jeszcze jedną. Niebawem dokoła walały się odłamki szkła. Personel stołówki w najsłynniejszym studiu na świecie nie był zachwycony na wieść o niszczeniu wyrobów szklanych należących do stołówkowego wyposażenia.

Wiosną roku 1980 Kate Bush kończyła nagrywać swój trzeci album, „Never for Ever”, i zakochała się właśnie w odgłosach tłuczonego szkła. Dźwięki te nagrywano na nowoczesnym i drogim samplerze Fairlight CMI (czyli Computer Music Instrument), który stanowił wówczas ostatni krzyk techniki. Takie odgłosy następnie zapętlono i odtworzono do wtóru granego na bałałajce crescendo w utworze „Babooshka”. Później ta piosenka miała trafić do pierwszej piątki najlepiej sprzedających się singli.

Potem przyszedł czas na strzelby. Samplowano perkusyjny dźwięk odciągania kurka, ażeby wzbogacić nim uderzenia w bodhran (bęben irlandzki) w innym przyszłym przeboju – „Army Dreamers”. Dla Kate był to przełom, ponieważ odtąd zaczęła używać dźwiękowych barw, które wcześniej słyszała jedynie we własnej głowie.

Od tego momentu w studiu nagraniowym mogła realizować swoje najdziksze fantazje. Fairlight nie tylko umożliwiał jej korzystanie z ogromnej liczby sampli, które mogła włączać do swoich piosenek, ale stanowił też...