Podnieść się, gdy ciało zawodzi

autor zdjęcia: Glyn KIRK/AFP

źródło: Rzeczpospolita

Rafael Nadal od lat walczy z urazami. Wracał po kontuzjach wielokrotnie, a w przyszłym roku dokona tego prawdopodobnie po raz ostatni

Tenis zawodowy robi z najlepszych milionerki i milionerów, ale każe też słono płacić za każdy sukces. Schemat: gra–kontuzja–powrót to stała część życia na kortach i obok nich. Do momentu, gdy wrócić się już nie da.

Bywało, że tenisowe powroty się udawały i do dziś są pokazywane jako dające inspirację przykłady hartu ducha i odporności. Niektóre nawet jako coś więcej: przekraczanie granic ludzkich możliwości, heroizm trudny do odnalezienia w innych sportowych opowieściach.

Koło tenisowej fortuny

Przykład ikoniczny dał Andre Agassi, który w 1997 roku był już jedną z największych sław dyscypliny, bo wygrał Wimbledon, US Open oraz Australian Open. Zaliczył też parę mocnych upadków w życiu zawodowym i osobistym – nawet brał metamfetaminę, a więc zakazany stymulant i środek odurzający. Był dla niektórych buntownikiem, który z łamania schematów i niekonwencjonalnego zachowania zrobił znak firmowy. Zbierał często cięgi od mediów nieświadomych przyczyn takiego postępowania (dopiero głośna biografia „Open” wyjaśniła wiele, w tym toksyczną relację z ojcem), więc nie wszystkich martwiło, gdy podczas turnieju w Halle (1997) znów przegrał 4:6, 4:6 w pierwszej rundzie z rodakiem Toddem Martinem.

Ta porażka, ściśle związana z kolejną kontuzją nadgarstka i sprawą rozwodową z Brooke Shields, stała się początkiem wielkiego odrodzenia tenisisty, które dziś docenia się nawet bardziej niż wtedy. Agassi przerwał starty, spadł ze szczytu na 141. miejsce rankingu ATP (nieraz pisano...