Ameryka bliżej Berlina

autor zdjęcia: JONATHAN ERNST/AFP

źródło: Rzeczpospolita

Po okresie zachwytu postawą Warszawy wobec wojny w Ukrainie i rozczarowania Niemcami, administracja Joe Bidena wraca do dawnego myślenia o Europie. Na zdjęciu prezydent USA, kanclerz Niemiec Olaf Scholz i brytyjski premier Rishi Sunak na szczycie G7 (Japonia, maj 2023)

autor zdjęcia: mat. pras.

źródło: Rzeczpospolita

Wspieranie autonomii Europy Środkowej i Wschodniej – co musiałoby odbywać się wbrew interesom niemieckim – przestało być chyba priorytetem Waszyngtonu – pisze politolog.

Po transformacji geopolitycznej po roku 1989 Europa Środkowa i Wschodnia stała się obszarem intensywnej penetracji geoekonomicznej. Impulsem dla takich działań był peryferyjny status tej części Europy, a także próżnia geopolityczna po wycofaniu wpływów Moskwy.

Magnesem była otwartość na zewnętrzne inwestycje, także dokonywane w strategicznych sektorach. Liberalne podejście do takich działań – bez względu na ich koszty geopolityczne – stanowiło zachętę nie tylko dla podmiotów zachodnich. Region budził szczególne zainteresowanie ze strony Chin, zwłaszcza jako zwieńczenie morskich i lądowych linii tzw. Inicjatywy Pasa i Szlaku, jak również pomost do bogatszych rynków Europy Zachodniej.

Chińskie wpływy, amerykańska reakcja

Przejawem tej tendencji był program „16+1” powołany z inicjatywy Pekinu w 2012 r. Gromadził większość państw naszego regionu oraz Bałkanów. W krótkim czasie format powiększono o Grecję. Miał ułatwiać wymianę handlową z Państwem Środka, a także rozbudowywać infrastrukturę komunikacyjną powiązaną z Inicjatywą Pasa i Szlaku. Skutkiem było wzmocnienie chińskich wpływów geopolitycznych.

Z tego powodu spotkało się to z reakcją Stanów Zjednoczonych Ameryki. Z namowy tego mocarstwa doszło do powołania Inicjatywy Trójmorza –...