Ziemia skrzywdzonych dzieci

autor zdjęcia: Władysław Goliński/wikimedia commons/CC BY-SA 4.0

źródło: Rzeczpospolita

Kościół św. Ottona w Słupsku. Do tej parafii w 1945 r. trafił ks. J.P. z diecezji siedleckiej. Na Pomorzu nikt nie wiedział, że w macierzystej diecezji kapłan miał trzy lata wcześniej seksualnie wykorzystać dziecko

Na terenach przejętych od Niemców Kościół cierpiał na taki brak kadr, że biskupi przyjmowali każdego, kto potrafił odprawić mszę i spowiadać. Z tej okazji korzystali księża, którym w innych diecezjach z powodów przestępstw pedofilskich palił się grunt pod nogami, oraz ich przełożeni, którzy przekazując tam kłopotliwych kapłanów, pozbywali się problemu.

Wśród 41 diecezji Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce jest jedna, którą bez wahania można określić mianem: „ziemia skrzywdzona”. Jej korzenie sięgają roku 1000, gdy po przyjęciu przez Polskę chrztu zaczęto tworzyć pierwsze biskupstwa. Ziemie, które obejmowała swoim zasięgiem, dość szybko odpadły jednak od Korony i stały się lennem cesarstwa niemieckiego, potem rządzili tam Szwedzi i ponownie Niemcy. Po 1945 r. znalazły się w granicach Polski.

Mowa o dzisiejszych terenach diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, którymi w przeszłości zarządzali biskupi zajmujący dziś poczesne miejsce w historii polskiego Kościoła. Wśród nich m.in. bp Wilhelm Pluta (w latach 1958–1972), którego rozpoczęty w roku 2002 proces beatyfikacyjny jest dziś na etapie rzymskim, od 1972 r. zaś bp Ignacy Jeż, były więzień Dachau, w roku 2007 przewidziany przez papieża Benedykta XVI do nominacji kardynalskiej (został poinformowany o papieskiej decyzji, ale insygniów kardynalskich nie przyjął, bo zmarł w przededniu oficjalnego ogłoszenia nominacji).

Zasługi obu hierarchów dla Kościoła na tamtym terenie można by wymieniać długo. W katalogu tym znajdzie się i tworzenie struktur kościelnych na tamtych terenach po II wojnie światowej, i licznie wznoszone w trudnym czasie PRL świątynie oraz ciężka praca duszpasterska. Dość...