Wolna Polska, wolna Czechosłowacja

autor zdjęcia: Vittoriano Rastelli/Getty Images

źródło: Rzeczpospolita

Sowiecki czołg w centrum Pragi, sierpień 1968 r. W Moskwie postanowiono siłą zdławić Praską Wiosnę i odwrócić liberalne reformy ekipy Aleksandra Dubčeka. W nocy z 20 na 21 sierpnia do Czechosłowacji wkroczyły wojska ZSRR, Polski, Bułgarii, NRD i Węgier

Wielotysięczne marsze, rezolucje, protesty Sławomira Mrożka i Leopolda Tyrmanda, wiersze Mariana Hemara i Kazimierza Wierzyńskiego – 55 lat temu emigracja dała świadectwo, że Polacy są przeciwni inwazji na Czechosłowację. Biegu wydarzeń zmienić jednak nie mogła.

W nocy z 20 na 21 sierpnia 1968 r. wojska Układu Warszawskiego – w tym, niestety, również ludowe Wojsko Polskiego – dokonały inwazji na Czechosłowację. Spowodowało to falę protestów na całym świecie. Także wśród Polaków – zarówno tych zamieszkałych w PRL, jak i pracujących lub żyjących za naszą południową granicy, oraz emigracji, głównie na Zachodzie.

Inwazję potępiły władze Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie oraz wszystkie ważniejsze środowiska opozycyjne. I tak np. Komitet Wolnych Polaków przyjął specjalną deklarację, w której stwierdzał, że „wbrew pozorom, wszyscy Polacy w głębi serca są po stronie Czechów”, a także, iż Wojsko Polskie wzięło udział w agresji na południowego sąsiada „tylko pod przymusem rządu na usługach Moskwy”. Na zakończenie zaś dodawał, że „Polska, tak jak Czechosłowacja, znajduje się pod okupacją sowiecką i pragnie wolności”.

Zjednoczenie Polskie w Wielkiej Brytanii w piśmie do przedstawicieli Wolnych Czechów i Słowaków w Londynie również stwierdzało, że „odpowiedzialność za tę zbrodnię ponosi Moskwa, która ponownie i z całą brutalnością zdemaskowała się, jako państwo imperialistyczne, którego głównym celem jest niewolenie wolnych narodów”. Jak przy tym dodawano, udział polskich żołnierzy...