To nie są Węgry

autor zdjęcia: fot: xxxxxxxxxxxx

źródło: Rzeczpospolita

Układ sił w Europie sprawia, że Polska może walczyć o znacznie więcej niż tylko normalizację stosunków z Brukselą, którą obiecuje Donald Tusk

Z pariasa Unii nasz kraj w jedną noc stał się kandydatem na jednego z rozgrywających we Wspólnocie. Z liberalnych kręgów na Zachodzie dobiega westchnienie ulgi. Unijnej centrali opłaciła się ryzykowna strategia obliczona na polityczną zmianę w Warszawie.

I jedni, i drudzy chyba nie docenili tego, co stało się w Polsce. W niedzielny wieczór 15 października „Financial Times” pisał o „najważniejszych wyborach w Unii Europejskiej w tym roku”. „Le Monde” podkreślał, że „przed tak kluczowym rozstrzygnięciem sami Polacy nie stanęli od 1989 roku”. Wydaje się jednak, że stało się jednocześnie i jedno, i drugie: w skali całej zjednoczonej Europy nie było wyborów o podobnej wadze od wielu lat, przynajmniej od referendum rozwodowego w Wielkiej Brytanii w 2016 r.

Polska, jeden z pięciu największych krajów Unii, zależnie od wyniku głosowania albo mogła się znaleźć na drodze, która prowadziłaby z pewnym prawdopodobieństwem nawet do wyjścia ze Wspólnoty, albo wybrać ścieżkę, która w krótkim czasie pozwoliłaby jej dołączyć do francusko-niemieckiego tandemu decydującego o losach UE. Stała na rozdrożu, gdzie jeden znak wskazywał na wschodnie satrapie bez rządów prawa i demokracji, a drugi zachęcał do powrotu do integracji z zachodnią Europą.

Dziennikarze przecierają oczy

Po ugruntowaniu przez Viktora Orbána władzy w wyborach na Węgrzech w zeszłym roku to samo zrobił w maju w Turcji Recep Erdogan, a we wrześniu Słowacy przywrócili do władzy chcącego wzorować się na Budapeszcie i Ankarze Roberta Ficę. Władze wielu krajów Unii, gdzie siły radykalne również są na fali, obawiały się więc niemożliwej do...