Zaorać przeciwnika politycznego

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Rzeczpospolita

By zmienić wyborcę PiS-u w wyborcę PO, trzeba by starszego mieszkańca wsi zmienić w wykształconego prezesa dużej firmy w metropolii. Tego nie da się zrobić, bo trzeba by najpierw zmienić jego tożsamość.

Choć często w dyskursie politologicznym za głęboką zmianę w polityce ostatnich dwóch dekad oskarża się platformy społecznościowe, gotów jestem zaryzykować tezę, że stały się one tylko narzędziem polityki tożsamości. Nic tak idealnie nie nadawało się do budowania popularności polityki tożsamości jak właśnie serwisy społecznościowe. Są one arcydemokratyczne w takim samym sensie, w jakim arcydemokratyczna jest doktryna polityki tożsamości: nie uznają żadnych autorytetów, nie ma żadnych świętości, decyduje w nich wyłącznie wola większości. Wolą większości zaś jest to, co najbardziej angażuje, co budzi największe emocje. Media społecznościowe dotykają więc tego, co w człowieku najistotniejsze – jego tożsamości właśnie. W mediach społecznościowych pokazujemy – albo kreujemy – swoją tożsamość. Przebieramy się w kostium, udajemy kogoś innego albo właśnie chcemy pokazać samego siebie. Ale to wszystko są kreacje dotyczące tożsamości.

To jest więc najlepsze z możliwych środowisko do uprawiania polityki tożsamości. Dzięki platformom społecznościowym każdy może mieć poczucie uczestnictwa w wielkich wydarzeniach politycznych, naubliżać ekspertowi, zaznaczyć swoją tożsamość, „zaorać” przeciwnika politycznego – czyli odprawiać rytuały, które są wszak kwintesencją polityki tożsamości.

Decyzja jednej tylko z platform społecznościowych – Facebooka – by promować powstawanie grup użytkowników, zdaniem badacza...