Błąd dnia siódmego

autor zdjęcia: AFP

źródło: Rzeczpospolita

Palestyńczycy opłakują krewnych, którzy zginęli w czasie izraelskiego ostrzału. Szpital w Rafah w Strefie Gazy, 8 lutego 2024 r.

autor zdjęcia: AFP

źródło: Rzeczpospolita

Izraelski żołnierz w miejscu, w którym odbywał się festiwal Supernova, wśród zdjęć ofiar ataku z 7 października 2023 r. Bojownicy Hamasu zabili tu co najmniej 260 uczestników imprezy

Historia zatacza koło, jak gdyby pragnęła jeszcze mocniej zbliżyć Żydów wyrzucanych ongiś z rodzinnej Europy i Palestyńczyków usuwanych dziś z kraju ojców i dziadów.

Sprawy w Izraelu i Palestynie mają się coraz gorzej – pisał Michael Adams w 1985 r., dwa lata przed wybuchem pierwszej palestyńskiej intifady, zwanej Powstaniem Kamieni. Podziwiał wytrwałość Palestyńczyków w oporze i obawiał się o morale Izraelczyków, którzy stają się tym agresywniejsi, im bardziej są niepewni. Związany z uniwersytetem w Exeter korespondent brytyjskiej gazety „The Guardian” znał Bliski Wschód jak mało kto. Patrzył na region okiem badacza i reportera, to stara anglosaska tradycja. Pierwszy raz odwiedził Ziemię Świętą w 1967 r., zaraz po wojnie sześciodniowej, zakończonej błyskotliwym sukcesem Izraela nad połączonymi armiami państw arabskich. Zwycięzców ogarnęło surrealistyczne, jak się wyraził politolog z Hajfy i współzałożyciel włoskiego dziennika „Il Giornale” Dan Segre, poczucie mocarstwowości. Wpadli w amok i zamarzyli o odbudowie Wielkiego Izraela.

Nie byli pierwsi ani ostatni w tej roli. Po I wojnie światowej Grecy fantazjowali o odrodzeniu cesarstwa bizantyjskiego, Polacy zaś śnili o jagiellońskiej potędze, myląc Polskę historyczną z etniczną. Podobny błąd popełnili niedawno Serbowie. Jednak Izraelczycy jako jedyni mogli się powołać na samego Jahwe, Boga żydów, chrześcijan i mahometan. Dał im ziemię, około której się nie trudzili, miasta,...