Zające, które ruszyły za zimnem

autor zdjęcia: Karen Miller

źródło: Rzeczpospolita

Mountain Hare (Lepus timidus) in the snow in the Scottish Highlands

źródło: Rzeczpospolita

Gracja w spoczynku i elegancja w ruchu wyróżniają te zwierzęta. Każdy, kto zobaczy rozpędzonego po łuku zająca na stromym polu śnieżnym, zrozumie, dlaczego egipski hieroglif przedstawiający zająca nad zygzakiem wody oznacza czasownik „być”.

Seria pogodnych nocy na początku listopada przyniosła pierwsze mrozy. Na stojącej wodzie pojawiła się warstewka lodu. Księżyc wisiał nisko nad miastem – żółty, gdy rósł; srebrny, gdy zanikał. Po mrozie przyszły wichury, a liście kasztanowca, poluźnione przez mróz, opadały setkami tysięcy na krawężniki i żywopłoty.

W dniu, kiedy wiatr strącał gawrony z drzew, pojechałem do Hope Valley w Peak District, żeby spotkać się z Johnem i Jan Beatty, którzy wiele miesięcy wcześniej zawieźli mnie żaglówką na Enlli. Chciałem jakoś podsumować serię podróży i wydawało się właściwe zrobić to w tym towarzystwie, z którym zacząłem. Poza tym John obiecał mi, że pójdziemy zobaczyć zające bielaki.

John urodził się i wychował w Peak, z widokiem na Kinder Downfall, i zanim skończył szkołę, został strażnikiem w parku narodowym. Potem pracował w różnych miejscach na świecie, osiadł znów w Peak, we wsi Bamford koło zbiornika Ladybower. Dziesięciolecia wędrówek i wspinaczek w tej okolicy sprawiły, że rzadko używał mapy, bo miał ją w głowie. Znał Peak na wylot: jego wypłowiałe wyższe partie, piaskowcowe obrzeża, zalesione parowy. Wiedział, o jakiej porze roku przybywają poszczególne gatunki migrujących ptaków. Droździki i kwiczoły jesienią. Siewki złote, bekasowate i biegusy wiosną. Czasem śnieguły, po północnej wichurze w połowie zimy. Znał położenie...