Tylko faktyczny brak opłaty parkingowej uzasadnia karę

Ocena konieczności obciążenia kierowcy opłatą dodatkową powinna się opierać na faktach, a nie na stwierdzeniu, że dowód opłaty nie zawiera numeru rejestracyjnego lub numer ten jest błędny.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. DzU z 2024 r., poz. 320; dalej: u.d.p.), korzystający z dróg publicznych mają obowiązek ponosić opłaty za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania oraz w śródmiejskiej strefie płatnego parkowania. Taką opłatę pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo (art. 13b ust. 1 u.d.p.).

Strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu – a to w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej (art. 13b ust. 2 u.d.p.). Jak stanowi art. 13f ust. 1 u.d.p., za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się opłatę dodatkową.

Status kierowcy bez znaczenia

Choć status prawny w sferze prawa cywilnego, jaki posiada właściciel pojazdu, różni się od statusu najemcy lub użytkownika, to jednak w sferze administracyjnoprawnej, z uwagi na obowiązek uiszczania opłaty...