Faktoring środkiem utrzymania płynności

Z faktoringu chętnie korzystają przedsiębiorcy, którzy oferują kontrahentom długie terminy płatności należności. Faktoring pozwala im uzyskać szybszy dostęp do gotówki, gdy istnieje taka konieczność.

W świetle konwencji UNIDROIT (Międzynarodowego Instytutu Unifikacji Prawa Prywatnego) z 28 maja 1988 r. o międzynarodowym faktoringu, zwanej również konwencją ottawską, faktoring to rodzaj działalności finansowej polegającej na wykupie nieprzeterminowanych wierzytelności przedsiębiorstw, należnych im od odbiorców z tytułu dostaw i usług, połączony z finansowaniem klientów oraz świadczeniem na ich rzecz dodatkowych usług. Z ekonomicznego i prawnego punktu widzenia firma faktoringowa wykonuje co najmniej dwie z czterech czynności:

1) finansuje bezsporne i niewymagalne należności,

2) prowadzi sprawozdawczość i konta dłużników,

3) egzekwuje należności,

4) przejmuje ryzyko wypłacalności odbiorcy.

Konwencja nakłada obowiązek poinformowania dłużnika o przeniesieniu własności wierzytelności.

W świetle polskich regulacji prawnych umowa faktoringu jest umową nienazwaną, co oznacza, że brak jest jednolitych i jednoznacznych regulacji dotyczących tego rodzaju umowy. Do umowy faktoringu zastosowanie mają jednak przepisy kodeksu cywilnego regulujące kwestię sprzedaży wierzytelności. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Z kolei § 2 tego samego artykułu stanowi, że wraz z wierzytelnością...