Wampir w czasach maseczek

autor zdjęcia: materiały prasowe

źródło: Rzeczpospolita

Lilly Rose-Depp jest objawieniem aktorskim „Nosferatu” Roberta Eggersa. Krucha i dziewczęca, a zarazem silna i waleczna. Jej postać, nękana przez hrabiego Orloka, bierze na swoje barki walkę z wampirycznym cieniem opanowującym świat. Jaki w tym udział ma prof. Albin Eberhart von Franz (Willem Dafoe)? Film w kinach

Fani Roberta Eggersa są „Nosferatu” zachwyceni. Ja należę do miłośników operowej wersji losów hrabiego Draculi w optyce Francisa Forda Coppoli. Może dlatego oczekuję od wampira arystokraty uwodzącego magnetyzmu, a nie monstrualności?

Cieszy niezmiernie, że widać w „Nosferatu” wpływy horroru polskiego. Reżyser Robert Eggers zresztą mówił w „Newsweeku” o swojej fascynacji „Lokisem. Rękopisem profesora Wittembacha” Janusza Majewskiego (1970), „Wilczycą” Marka Piestraka (1983) i wczesnym kinem Andrzeja Żuławskiego. W finale „Nosferatu” doskonale widać wpływ „Opętania” (1983) tego ostatniego. To zresztą najbardziej intrygująca scena z całego filmu Eggersa, gdzie motyw archetypicznego dla chrześcijaństwa odkupienia przez ofiarę miesza się z pogańskim seksualnym rytuałem. Monstrum i kobieta. Piękna i bestia. Wszystko w czasach przed Freudem i Jungiem. Zacznijmy jednak od początku.

Murnau, Herzog, Coppola

Znamy dobrze tę mroczną gotycką baśń, którą w 1897 r. napisał Bram Stoker. To przecież najbardziej wpływowa, obok „Frankensteina” Mary Shelley, powieść grozy w Europie. Dracula w filmie Eggersa, twórcy „Lighthouse” i „Wikinga”, nazywa się tutaj hrabia Orlok (Bill Skarsgård), a Van Helsingiem jest prof. Albin Eberhart von Franz (Willem Dafoe). Wszystko przez to, że autor klasycznego filmu „Nosferatu – symfonia grozy” z 1922 r. Friedrich Murnau nie miał praw do książki...