Bratnia pomoc dla Sowietów

autor zdjęcia: Kamil Korbik

źródło: Rzeczpospolita

Pomnik Ofiar Obławy Augustowskiej, Suwałki

autor zdjęcia: IPN

źródło: Rzeczpospolita

Inauguracja ścieżki edukacyjnej „Śladami Ofiar Obławy Augustowskiej”, Giby (powiat sejneński), 17 września 2018 r.

Rola, jaką pełnili polscy pomocnicy przygotowujący podczas Obławy Augustowskiej listy proskrypcyjne, była niebagatelna. Wciąż nie znamy dokładnej liczby ofiar tej zbrodni, a wiele jej aspektów pozostaje niewyjaśnionych.

Biała Woda koło Suwałk, 27 lipca 1945 roku. To był ciepły, słoneczny dzień. W okolicy trwały prace w polu. W domu Wysockich, w którym mieściła się komórka Armii Krajowej Obywatelskiej (będąca kontynuacją rozwiązanej w styczniu 1945 r. Armii Krajowej), wczesnym wieczorem odbywała się odprawa. Nagle bezwietrzną ciszę przerwał turkot samochodu. – Ruskie jadą! – wrzasnął 15-letni Romek Wysocki, zrywając akowców na nogi. W pośpiechu otworzył im stodołę; żołnierze podziemia uciekli przez tylne wrota do pobliskiego lasu. Nie umknęło to uwadze Rosjan, którzy brutalnie pobili nastolatka.

Okupanci weszli do sieni. Postawili pod ścianą domowników, Ludwika i Józefę Wysockich, ich siedmioro dzieci i Aleksandra Glinieckiego, narzeczonego najstarszej córki, 22-letniej Kazimiery. Wtedy do domu wszedł młodzieniec w eleganckiej koszuli, który zwrócił się do 17-letniej Anieli Wysockiej, łączniczki AK-AKO, z pytaniem: „Co robiłaś na Gałaja?”. – Prawdopodobnie przy tej ulicy w Suwałkach mieściła się komórka AK. Siostra, gdy to usłyszała, od razu zemdlała – opowiadał mi po latach ks. Stanisław Wysocki, wówczas siedmioletni chłopiec, później kapelan łomżyńskiej Solidarności i prezes Związku Pamięci Ofiar Obławy Augustowskiej 1945 Roku.

Rosjanie zabrali jego ojca, dwie siostry – Anielę...