Jednym tchem

autor zdjęcia: mat. pras.

źródło: Rzeczpospolita

„Dojrzewanie” – niedająca wytchnienia opowieść o 13-latku (w tej roli Owen Cooper) oskarżonym o zamordowanie koleżanki z klasy. Miniserial składa się z czterech jednoujęciowych, godzinnych epizodów

autor zdjęcia: BEW

źródło: Rzeczpospolita

Joan Chandler, James Stewart i John Dall w pionierskim „Sznurze” (1948) Alfreda Hitchcocka. Reżyser postanowił zrównać ze sobą czas fabuły z czasem ekranowym i zamknąć całość w jednym ujęciu. Na przeszkodzie stanęły uwarunkowania techniczne

autor zdjęcia: mat. pras.

źródło: Rzeczpospolita

„Długie ujęcie to popis sztuki filmowej” – przekonuje Matt (Seth Rogen, z prawej) Sala (Ike Barinholtz, z lewej) w odcinku serialu „Studio” zatytułowanym „Długie ujęcie” i zbudowanym na… jednym długim ujęciu

Widzowie głośnego „Dojrzewania” dobrze wiedzą, jak wstrząsający efekt może dać kręcenie całego odcinka jednym długim ujęciem. Zanim brytyjski miniserial odniósł sukces, tej metody próbowali twórcy wielu filmowych dzieł – nie zawsze etycznie i nie zawsze unikając nudy.

Kogo obchodzi jakieś długie ujęcie?” – pyta Sal (Ike Barinholtz) w drugim, bodaj najciekawszym, a przy tym szalenie autotematycznym i metatekstowym odcinku „Studia” (2025) zatytułowanym „Długie ujęcie” i zbudowanym na… jednym długim ujęciu. „Długie ujęcia są głupie. Reżyser się brandzluje, uprzykrzając każdemu życie, a widzowie i tak mają to w dupie” – kontynuuje mężczyzna. „Żartujesz? Długie ujęcie to popis sztuki filmowej. Idealne małżeństwo artyzmu i strony technicznej. No i świetne narzędzie do opowiadania historii” – ripostuje Matt (Seth Rogen).

Ta krótka wymiana zdań tocząca się na planie zdjęciowym „lesbijskiej love story”, realizowanej – jakżeby inaczej! – w jednym ujęciu, doskonale ilustruje ambiwalencję, na jakiej zasadza się pomysł, by produkować utwory audiowizualne bez żadnych cięć. Czy tak skonstruowane dzieła to – jak twierdzi cynik i racjonalista Sal – będące przejawem twórczej egomanii pokazówy, które interesują co najwyżej łaknących wyzwań operatorów oraz marketingowców i krytyków, czy raczej – jak przekonuje romantyk Matt – wyrastające z miłości do X muzy i skrzętnie zorganizowane wizje artystyczne, w których skomplikowana warstwa formalna koresponduje z treścią anegdoty? A może i to, i to? Niezależnie od odpowiedzi na to pytanie, pewne jest, iż filmy...