Oczywiste przestępstwo może skończyć się zwolnieniem z pracy

Pracodawca może natychmiast rozstać się z pracownikiem, który popełnił przestępstwo dyskwalifikujące go moralnie w taki sposób, że nie jest on przydatny do pracy na zajmowanym stanowisku.

Każdy szef i pracownik art. 52 kodeksu pracy utożsamia z tak zwaną dyscyplinarką za ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych. Mniej powszechna jest świadomość, że w tym samym artykule znajduje się podstawa do rozwiązania umowy nawet za czyn niezwiązany z wykonywaną pracą. Art. 52 § 1 pkt 2 kodeksu pracy uprawnia bowiem do rozwiązania umowy o pracę w związku z popełnieniem przez etatowca oczywistego przestępstwa lub popełnieniem przestępstwa stwierdzonego prawomocnym wyrokiem sądu, o ile nastąpiło to w czasie trwania stosunku pracy.

Ważny czas popełnienia przestępstwa

Przez przestępstwo rozumieć należy – myśl art. 7 kodeksu karnego – zbrodnię lub występek, czyli czyn zabroniony pod groźbą kary ustawą obowiązującą w czasie jego popełnienia, czyli zarówno przestępstwa kodeksowe, jak i pozakodeksowe. Uprawnienia pracodawcy do przerwania zatrudnienia z tego powodu nie wolno natomiast rozszerzać na wykroczenia. Wykroczenie mające związek z pracą stanowić może natomiast czyn stanowiący ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych, dający także podstawę do dyscyplinarki. Wówczas podstawą jest art. 52 § 1 pkt k.p.

Wyjątkiem od zasady, że przestępstwo, o którym mowa w art. 52 § 1 pkt 2 k.p. ma zaistnieć w czasie trwania stosunku pracy, jest popełnienie przestępstwa w trakcie trwania wcześniejszej umowy o pracę, o którym pracodawca dowiedział się już...