Antysemityzmu życie po życiu

W imię wzajemnych relacji, poszanowania wspólnej historii i wspólnych wartości zacznijmy się szanować. Jest miejsce na tym świecie dla was i dla nas. Nie tylko w przestrzeni historycznej.

Dostałem nieźle po uszach za tekst o sprofanowaniu przez Grzegorza Brauna Auschwitz – Birkenau. Co ciekawe, część hejterów pisała swoje teksty bez polskich znaków diakrytycznych. Przypadek? Nie sądzę. Na dodatek składnia też była jakaś nie nasza. Nieźle znam język Puszkina, więc jestem wyczulony na moskiewską nutę. Cóż, ani to pierwszy hejt, ani ostatni, zdążyłem się przyzwyczaić do takich zwykle anonimowych ataków w sieci. Poważne polemiki dają do myślenia, z obelg zwykłem się otrząsać jak pies po wyjściu z wody; rzadko kiedy nawet zostają w pamięci. Taka natura pracy publicysty.

Niemniej wszystkie ataki po tekście o Braunie upewniają mnie, że był potrzebny. Nie tylko dlatego, by dać dowód, że ludzie „Rzeczpospolitej” są wrażliwi na polityczne barbarzyństwo, ale by pokazać, że sprawa odbudowy poprawnych i rzetelnych stosunków między narodami polskim i żydowskim, której niektórzy z nas poświęcili ponad trzy dekady, wciąż jest ważna. Wciąż gorąca. I wciąż bolesna. Należałem i wciąż należę do tego grona. Kwestia walki z brutalnymi stereotypami po obu stronach była zresztą jedną z gwiazd przewodnich dla światlejszych ludzi mojego pokolenia. Po tym, jak...