Wódz biega za Hapadjejem

REPORTAŻ

Hodują alaskany malamuty. Chleb pieką w XVIII-wiecznym piecu. Do ślubu poszli w harcerskich mundurach.

Wódz biega za Hapadjejem

IWONA TRUSEWICZ

Afrodyta jest piękna, Diana łowna, Atena wojownicza, a Panda jak to panda -- czarno-biała. Obok czterech kotek starą szkołę w Ubliku zamieszkują Justyna i Dariusz Morsztynowie i ich psy rasy alaskan malamut. Czteroletniemu Hapadjejowi imię nadał pisarz Sat-och. W języku Indian Ojibwa słowo to znaczy "nieskalany".

Duży wybieg z drewnianymi, obszernymi budami oddziela świat koci od psiego. Kotki bywają "na pokojach"; mruczą na kolanach Dariusza; Kibicują Justynie, kiedy piecze chleb w starym, sprowadzonym spod Elbląga piecu zdobnym w barwne kafle. Śpią na monitorze komputera i wśród drewnianych warząchwi, cebrzyków, kufli i koryt stanowiących eksponaty prywatnego muzeum.

Psy mają swoje dwie godziny dziennego biegania. Hapadjej, Szamach (piękna) , Najooka, Agajuk i Arnajuk mogą z łatwością przewrócić człowieka. Ważą sześćdziesiąt kilo, jedzą po kilogramie karmy dziennie i mogą biec godzinami z kilkusetkilogramowym ładunkiem.

Mieszkańcy Ubliku przyzwyczaili się już do widoku szczupłego mężczyzny z włosami spiętymi w koński ogon, biegnącego dzień w dzień obok zaopatrzonych w koła sań, ciągniętych przez ogromne popielate psy. ...