Śląski orzeł i biały lew
Świadomość 400-letniej przynależności Śląska do Królestwa Czech słabo istnieje w naszej pamięci historycznej. Trudno się temu dziwić, pruskie i niemieckie władztwo nad Śląskiem przyćmiło odległą czeską epokę.
W XIV wieku Śląsk nie wszedł w skład jednoczącej się Polski. Król Czech Jan Luksemburski dzięki zręcznej polityce doprowadził do złożenia mu hołdów lennych przez śląskich Piastów. W ten sposób Śląsk stał się częścią Korony Królestwa Czeskiego. W tym samym stuleciu król Kazimierz Wielki toczący bój na śmierć i życie z Krzyżakami, chcąc zakończyć raz na zawsze czeskie pretensje do polskiego tronu, uznał, że musi zrzec się praw do Śląska na rzecz Czech i ostatecznie uczynił to na zjeździe we Wrocławiu w 1351 roku. Taka była cena rozbicia zabójczego dla Polski sojuszu Luksemburgów z Krzyżakami.
Czeskie władztwo nad Śląskiem nie miało jednak wyraziście narodowego charakteru z racji rosnącej germanizacji Czech. Na dodatek od 1526 roku zaczęły się one roztapiać w monarchii Habsburgów, którzy odziedziczyli koronę królów czeskich. W 1742...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta