Szare eminencje, czyli komu liderzy ufają najbardziej

źródło: Fotorzepa

Donald Tusk ceni Igora Ostachowicza za rady, które pozwalają rządowi przejść przez kolejne przesilenia, np. po wybuchu afery hazardowej

autor zdjęcia: Jakub Ostałowski

źródło: Fotorzepa

Mieczysław Wachowski decydował o tym, z kim spotka się prezydent Lech Wałęsa jakub ostałowski

autor zdjęcia: Seweryn Sołtys

źródło: Fotorzepa

Rzecznik SLD Tomasz Kalita przygotowuje lidera partii Grzegorza Napieralskiego do wszystkich wystąpień publicznych

Wachowski, Ostachowicz, Kalita. – Nie liczy się ten, kto podpisuje, ale ten, kto dyktuje – przyznaje jeden z polityków

„Kto nie z Mieciem, tego zmieciem” – brzmiała rymowanka popularna w czasach Mieczysława Moczara, a przypomniana w epoce Mieczysława Wachowskiego, szefa gabinetu prezydenta Lecha Wałęsy.

Choć złośliwi przezywali go „kapciowym”, jego rola znacznie wykraczała poza wkładanie prezydentowi pantofli. Decydował, z kim spotyka się Wałęsa, a często sam przyjmował gości prezydenta. Prasa nazywała go człowiekiem mroku, sugerując, że pociąga za sznurki w służbach specjalnych.

Wachowski z końcem kadencji Lecha Wałęsy poszedł jednak w zapomnienie.

Pociągają za sznurki

Za fasadą demokratycznych urzędów kart nie rozdają już też inne najbardziej znane szare eminencje III RP – spowiednik i kapelan prezydenta Wałęsy ksiądz Franciszek Cybula, były biskup polowy Sławoj Leszek Głódź i Artur Balazs, minister rolnictwa w kilku rządach.

Ich miejsce zajęły kolejne osoby, które, pozostając w cieniu, pociągają za sznurki. Za plecami premiera Donalda Tuska stoi tajemniczy minister Igor Ostachowicz, a szefa SLD Grzegorza Napieralskiego – rzecznik prasowy Tomasz Kalita. W PiS najważniejszym po prezesie politykiem jest rzadko pojawiający się w mediach Adam Lipiński.

Dla wpływów szarych eminencji przełomowe były ostatnie wybory prezydenckie. Rola niektórych wzmocniła się, innych osłabła.

Pierwszy dworzanin premiera

– Straciłem moją podporę...