Polacy remontują Londyn

autor zdjęcia: Krzysztof A. Edelman

źródło: Reporter

Londyńczycy cenią nie tylko naszych budowlańców. Sklepy z polską żywnością też cieszą się niemałym zainteresowaniem.

źródło: materiały prasowe

Bogaci Anglicy nie znoszą wpuszczać do domu białych angielskich fachowców. Ci goście są okropnie niegrzeczni. Wchodzą i zaczynają od „Wstaw wodę na herbatę, kochanieńka", a potem rozsiadają się na kanapie. To wnerwia bogatych. Wolą moich chłopaków. Siedzą cicho. Nie mówią po angielsku, więc są bardzo grzeczni.

Paweł ze swoją gęstą, siwą czupryną i w grubych okularach w czarnej oprawie nie wygląda na budowlańca. Nie mówi też jak budowlaniec. W przegrzanej kabinie swojej białej furgonetki rozprawia o komunizmie, literaturze, polityce i szachach, o tym wszystkim, co utracił w 1981 roku, kiedy jako dysydent został uchodźcą politycznym. Tęskni za tamtymi czasami, za swoją pierwszą pracą w budowlance.

– Wiesz, jak wtedy było? W latach osiemdziesiątych, dziewięćdziesiątych, kiedy zaczynałem, wasz malarz pokojowy był absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Wy kazaliście mu zrywać tapetę i trzy warstwy farby, a on zaczynał opowiadać o polskim minimalizmie. Wasz murarz był socjologiem i w czasie przerwy śniadaniowej robił wykład o Hayku.

Mówi miękko, z uczuciem.

– W tamtych czasach... Kiedy kończyliśmy i światło słoneczne wpadało przez okna... Pamiętam, że bardzo często rozmawialiśmy w różnych loftach. Sprzątając po robocie, odbywaliśmy mnóstwo fajnych rozmów. Anglicy, ha, myśleli pewnie, że dyskutujemy z takim zaangażowaniem o piłce nożnej.

Mężczyzna za kierownicą białej furgonetki to emigrant polityczny z lat osiemdziesiątych. Swoją karierę w branży budowlano-remontowej zaczynał jako malarz pokojowy w firmie prowadzonej przez drobnych irlandzkich kombinatorów. Paweł to jeden ze starych polskich imigrantów. Dziś krąży pracowicie między domami swoich...