Podwójne przepisy dają mniej sprawnym taki sam start i kontrakt jak zdrowym

Angażując osobę z niedomaganiami, szef musi pamiętać zarówno o odrębnościach związanych z zawarciem samej umowy, jak i o dodatkowych uprawnieniach takiego podwładnego

Do przyjęcia na etat takiego pracownika nie wystarczy sama znajomość kodeksu pracy, który reguluje zagadnienia dotyczące zatrudnienia osób pełno- i niepełnosprawnych. Trzeba jeszcze przestrzegać ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn. DzU z 2011 r. nr 127, poz. 721 ze zm., dalej ustawa o rehabilitacji).

Łącznie stosowanie tych przepisów pozwala zapewnić tym osobom równy start w zatrudnieniu. Potem pewne warunki wykonywania przez nich pracy są inne. Ma to wyrównać ich szanse w realizacji obowiązków służbowych ze zdrową częścią załogi.

Stopnie i orzeczenia

Ustawa o rehabilitacji reguluje status osoby z niedomaganiami i ustala trzy stopnie niepełnosprawności:

- lekki,

- umiarkowany,

- znaczny.

O niepełnosprawności orzekają:

- powiatowe zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności – jako I instancja,

- wojewódzkie zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności – jako II instancja.

W systemie orzecznictwa można spotkać się z innymi instytucjami, których orzeczenia traktowane są na równi z tymi o niepełnosprawności. Obok powiatowych i wojewódzkich zespołów także Zakład...