Zabranie czasu na zabawę i sen bez dodatkowej zapłaty

Żaden przepis wprost nie przewiduje rekompensaty dla pracownika 



z tytułu skrócenia odpoczynku dobowego naruszonego ze względu na szczególne potrzeby pracodawcy lub złe zaplanowanie pracy. Nie ma też regulacji wskazującej na to, czy za oddane mu wolne godziny trzeba mu zapłacić.

Co do zasady pracownik ma w każdej dobie prawo do nieprzerwanego, 11-godzinnego okresu odpoczynku. W każdym 24-godzinnym okresie liczonym od rozpoczęcia pracy w danej dniówce etatowiec może zatem przepracować maksymalnie 13 godzin. Pozostałe 11 powinien przeznaczyć na regenerację sił.

Z kilkoma wyjątkami

Jednak gwarantujący to art. 132 k.p. przewiduje 3 wyjątki od tej zasady. Dwa pierwsze dotyczą systemów równoważnych. Pozwalają one planowo przedłużyć dobowy wymiar czasu pracy do 16 lub do 24 godzin. W tym wypadku pracownik ma bowiem prawo do odpoczynku co najmniej równego liczbie przepracowanych godzin, a więc niekiedy dłuższego niż 11 godzin, np. 24-godzinnego.

Trzeci wyjątek ma natomiast charakter globalny i odnosi się do pracowników zarządzających zakładem pracy w imieniu pracodawcy oraz przypadków prowadzenia akcji ratowniczej lub usuwania skutków awarii. W tych okolicznościach ustawodawca dopuszcza odstępstwo od wymogu zapewnienia nieprzerwanego, 11-godzinnego odpoczynku w dobie. Zobowiązuje jednak pracodawcę do tego, aby zapewnił równoważny okres odpoczynku w tym samym okresie rozliczeniowym.

O co chodzi

Problem z tym przepisem polega na tym, że nie odnosi się on do przypadków, gdy brak zapewnionego odpoczynku nie jest wynikiem prowadzenia akcji ratowniczej, usuwania skutków...