Reżyser, który dobrze zna życie

źródło: AFP

Ken Loach uważa, że tematy na filmy leżą niemal na ulicy. Trzeba tylko umieć patrzyć i słuchać.

źródło: AFP

Kes (1969)

źródło: AFP

Wiatr w oczy (1993)

źródło: AFP

Wiatr buszujący... (2006)

źródło: AFP

Polak potrzebny... (2007)

Film | Festiwal berliński nagrodził Kena Loacha Złotym Niedźwiedziem za całokształt twórczości. Zasłużył na to jak mało kto - pisze Barbara Hollender.

– W ciągu 50 lat pracy Ken Loach konsekwentnie opowiadał o losach ludzi, a jednocześnie krytycznie przyglądał się społeczeństwu – tak Dieter Kosslick, dyrektor berlińskiego festiwalu, uzasadniał to wyróżnienie dla brytyjskiego reżysera.

Ken Loach ma pogodne spojrzenie i ujmujący styl bycia. Zawsze chętnie rozmawia z dziennikarzami, właściwie z każdym. Podczas festiwalu w Cannes można go spotkać przechadzającego się po Croisette. W Wenecji widziałam, jak po wyjściu z ekskluzywnego hotelu Des Bains w małej budce nieopodal kupował hot dogi, gawędząc ze sprzedawcą.

– Zamiast zjeść obiad w wykwintnej restauracji, wolę zatrzymać się przy ulicznym straganie. Tam można usłyszeć niejedną ciekawą historię – powiedział mi potem.

Do 77-letniego Kena Loacha przylgnęła etykieta lewaka. Sprzyja temu jego nieustanna gotowość do walki. Konferencje prasowe z nim są dyskusjami o problemach świata. Loach potrafi wygłosić apel w obronie głodującej Aminatu Haidar, bojowniczki o prawa człowieka w Saharze Zachodniej, wystąpić przeciw zaostrzaniu przepisów imigracyjnych w Wielkiej Brytanii albo mówić o bezrobociu wśród angielskiej młodzieży.

A jednak nie ma w nim zapiekłości ideologa. Ken Loach staje po prostu po stronie ludzi słabszych, spychanych na margines przez społeczne mechanizmy.

Chłopak z Nuneaton

Sam urodził się w robotniczej rodzinie w 1936 roku, w...