Busola Marka Nowakowskiego

autor zdjęcia: Michał Sadowski

źródło: Fotorzepa

Pisarz w roku 2001. Przez całe życie szukał prawdy o ludziach i Polsce

źródło: PAP/CAF

Portret artysty z czasów młodości. Rok 1963, całe życie przed nim

Młody pisarz poznawał ludzi okaleczonych przez wojnę i narzucony po niej sowiecki system, dawnych akowców, robotników, rzemieślników, ale także złodziei, prostytutki, paserów czy osoby, które nie miały żadnego zajęcia, a swoim istnieniem świadczyły jedynie o niepowtarzalności czasu i miejsca.

Okolice Dworca Głównego, Towarowa, Tarczyńska, Nowogrodzka, Poznańska... Centrum unicestwionego przez Niemców miasta. Na tych ulicach, w większości wypełnionych jeszcze stertami gruzów, toczy się akcja wielu opowiadań Marka Nowakowskiego, który jako młody chłopak przyjeżdżał tu koleją EKD z nieodległych Włoch i chłonął gwarne życie miasta.

Jest twórcą ponad 600 opowiadań, wydanych w około 50 książkach. Ale jest jeszcze coś. Zupełnie szczególne widzenie zwykłego człowieka: tego odepchniętego, dotkniętego chorobą, nałogiem, alienacją. Najgorszego, a jednak, dzięki sile kreacji Nowakowskiego, bardzo ważnego, bo jedynego, żyjącego na przekór dziejącemu się okrucieństwu historii. Takiemu bohaterowi poświęcił zmarły w piątek, 16 maja, Marek Nowakowski swoje twórcze życie. Dlatego moje ukochane książki: „Ten stary złodziej", „Silna gorączka", „Książę Nocy", „Gdzie jest droga na Walne?" , „Dwa dni z Aniołem", „Nul", „Nekropolis" czy „Pióro" i jeszcze wiele, wiele innych, są dla mnie świadectwem nie tylko mistrzowskiej formy, ale również współczucia i serca, które odczuwa sens.

Spotkanie na polonistyce

W ciepły jesienny dzień student pierwszego roku historii uniwersytetu w stolicy kraju rządzonego przez komunistyczną juntę udaje się na spotkanie ze znanym opozycyjnym...