Człowiek obu obozów

autor zdjęcia: Mykola Lazarenko

źródło: AFP/HO/Poroshenko Press Service

W przeciwieństwie do rywali Poroszenko prowadził kampanię w całym kraju. Tu w Kirowogradzie

źródło: Rzeczpospolita

Prezydentura Petra Poroszenki jest niemal pewna. Niepewne jest, czy pozostanie wierny ideałom rewolucji.

Zapamiętałem go, jak w grudniowe, mroźne wieczory niemal codziennie pojawiał się na Majdanie, często ze sceny zagrzewając protestujących do boju. Ubrany w skromną, ale elegancką skórzaną kurtkę, był wówczas jedynym oligarchą, który otwarcie wspierał bunt przeciw reżimowi Janukowycza. Więcej: to Poroszenko zapłacił za wynajem siedziby związków zawodowych przy głównym placu Kijowa, głównej kwatery manifestantów, zanim rewolucja przybrała radykalny charakter, a władze straciły kontrolę nad kolejnymi budynkami publicznymi.

Nie chce być oligarchą

Ale nawet w tym momencie postawa Poroszenki mogła budzić kontrowersje. Kilkaset metrów od Majdanu, przy głównej alei Kijowa Chreszczatyk, flagowy salon jego koncernu cukierniczego Roshen (od nazwiska Poroszenko bez pierwszej i ostatniej sylaby) nigdy nie był ruszany przez „nieznanych sprawców", którzy tak chętnie atakowali innych wrogów Janukowycza. Gdy pytałem go o strajk generalny, najskuteczniejszą broń przeciw upadającemu reżimowi, Poroszenko odpowiadał wymijająco:

– A po co strajk? Ludzie przychodzą manifestować po pracy, wieczorami. Tak jak dziś.

Odmówił mi także oceny powszechnie uważanego za skompromitowanego premiera Mykoły Azarowa, a miesiąc później, pod koniec stycznia, kiedy na Majdanie polała się po raz pierwszy krew, wciąż...