Czy to był pies?

Niepublikowane nigdy dotąd opowiadanie pisarza, który zmarł w maju ubiegłego roku Dokończenie opowiadania opublikowanego w poprzednim wydaniu „Plusa Minusa”

Cicho uchylili drzwi. Jaszczur leżał spokojnie. Szybko narzucili na niego grubą, gumowaną płachtę. Miotał się, próbował wyszarpnąć się z pułapki. Pierwszy raz zaskowyczał. Wydał normalny psi głos. Nie dał rady. Przygnietli go ciężarem swych ciał.

Pan i pies. To była symbioza. Nie dziabnął go ani razu. Spełniał bez sprzeciwu jego polecenia. Asystował mu jak cień. Szykował sobie posłanie. Przy nim Jaszczur. Czuł jego bliskość, zasypiając. Budził się i napotykał czujne spojrzenie psa, który leżał na dywaniku. Obaj jednocześnie rozpoczynali dzień.

W tych letnich dniach uroczystym wydarzeniem stały się urodziny ojca. Romuald i Sokrates z powagą celebrowali tę rocznicę. Mieli do wyboru rocznicę śmierci i urodzin. Wybrali urodziny.

– To bardziej optymistyczne – zauważył Romuald. – Przyjście, a nie odejście. Chociaż... – dodał – można się spierać w tej kwestii.

– Nie wygłupiaj się! – zezłościł się Sokrates. – To jakaś psychiczna choroba wszystko podawać w wątpliwość.

Urodziny przypadały siedemnastego lipca i od rana rozpoczynali przygotowania.

– Tata dobrodziej – żartował Romuald. – Należy mu się pamięć.

– Był bardzo dalekowzroczny – wtrącił Sokrates.

W istocie ojciec zabezpieczył bliźniaków. Dwa piętrowe segmenty kolonii, której był budowniczym, pozostawił im jako własnościowe domostwa. Tego dzieła...