Osobisty dziennik pisany kamerą

źródło: materiały prasowe

Z Giuseppe Sanfelice w „Pokoju syna” (2001)

źródło: materiały prasowe

Nanni Moretti jako psychoanalityk w filmie „Habemus papam” (2011)

źródło: materiały prasowe

Jako Nanni z synem w filmie „Kwiecień” (1998)

Nanni Moretti, honorowy gość tegorocznego festiwalu T-Mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu, nigdy nie szedł łatwą drogą. Nie jest twórcą do wynajęcia, sam sobie pisze scenariusze, zawsze też gra w swoich filmach.

Gdyby ktoś pozwolił mi zabrać ze sobą tylko jeden film na bezludną wyspę, chyba poprosiłabym o „Pokój syna". Nanni Moretti zamknął w nim wszystko: miłość, lęki, rozpacz, śmierć, tęsknotę, pean na cześć życia.

Wygląda wciąż jak student z lat 70. Sweter, wystający spod niego kołnierzyk koszuli w tym samym kolorze. Szczupła sylwetka, uśmiech. Jakby czas się zatrzymał. Tylko w jego brodzie jest coraz więcej siwych włosów. 63-letni włoski artysta w nastawionym na masową widownię kinie końca ubiegłego wieku nie wyrzekł się swojego inteligenckiego, analitycznego spojrzenia na świat. I tak już zostało.

– Pamiętam, gdy w 1972 roku zdałem maturę, kolega spytał, co będę dalej robił – wspomina. – Odpowiedziałem, że kino. „Chcesz być reżyserem?" – dopytywał. „Tak. I aktorem" – przyznałem szczerze, wstydząc się własnej zachłanności. A potem chyba wprawiałem w zakłopotanie reżyserów, którzy na początku mojej drogi zatrudniali mnie jako asystenta. Bo zawsze ich prosiłem, czy nie mogliby mnie obsadzić w jakimś drobnym epizodzie.

Tworzy kino autorskie. – Nie zapisuję w filmach wyłącznie własnego życia. Coś tam też wymyślam – mówi, ale tak naprawdę wiadomo, że jego obrazy są bardzo osobiste.

Nanni Moretti ma na europejskim rynku filmowym silną pozycję. Choć jego filmy są skromne, ze swoimi nagrodami z Cannes, Wenecji czy Berlina zajmuje we włoskim kinie miejsce,...