Zaprzeczenie miłości

Kary fizyczne wymierzane przez kochających rodziców budzą w dzieciach sprzeczne uczucia: obok miłości pojawiają się lęk i nienawiść; podporządkowanie i chęć buntu; żal i bezsilność.

Piszę poruszona artykułem Zbigniewa Stawrowskiego „Klaps to obowiązek rodziców". I na przekór temu, co powszechnie dzieje się w debacie publicznej, chciałabym zacząć od tego, co nas łączy.

Zaczynając od pierwszego zdania: „Sensem rodzicielstwa jest wspieranie dziecka na jego drodze dorastania ku odpowiedzialnej wolności". Zgadzam się też ze zdaniem: „Dziecko nie jest rzeczą, lecz od samego początku człowiekiem – celem samym w sobie i samoistnym podmiotem wszelkich uprawnień. Ale ponieważ początkowo nie potrafi z nich efektywnie korzystać, domaga się troskliwej opieki, co po stronie osób mu najbliższych rodzi moralny obowiązek troskliwej miłości, której celem jest doprowadzenie dziecka do momentu, gdy stanie się ono wolną i w pełni odpowiedzialną za siebie i swe czyny osobą". Zgadzam się wreszcie z założeniem, że „rodzice gwarantują swoim podopiecznym bezpieczną przestrzeń, w której mogą oni dojrzewać do dorosłości".

Tym, co nas różni, jest przekonanie, że „od samego początku swej opieki rodzice mogą i wręcz muszą używać przemocy, by właściwie wykonywać swoje zadania".

Posłużę się podanym przez autora przykładem: „Kiedy trzyletnie dziecko bawiące się w piaskownicy zaczyna bić łopatką po głowie swojego rówieśnika, powinnością rodzica jest nie tylko odciągnięcie małego...