Hopper w Rzymie i w kinie

źródło: Wikipedia

Nocne jastrzębie (Nighthawks), 1942

źródło: Rzeczpospolita

„Pokój w lecie” (1946)

źródło: Rzeczpospolita

„Światło słoneczne na piętrze” (1960)

źródło: Rzeczpospolita

„Soir bleu” (Błękitny wieczór), 1914

źródło: Complesso del Vittoriano dzięki uprzejmości Whitney Museum of American Art

„Le Bistro” (1909)

Bohaterki obrazów pana H. są więźniami własnych strachów, natręctw, upokorzeń. Czy budzą sympatię? Niekoniecznie.

Alfred Hitchcock, Terrence Malik, Michelangelo Antonioni, Wim Wenders, David Lynch, Ari Kaurismäki, Andrzej Wajda – to tylko niektórzy mistrzowie kina, których zainspirowało malarstwo Edwarda Hoppera. Przypominająca go wystawa w rzymskim Complesso del Vittoriano (do 12 lutego 2017 r.) sprowokowała mnie do tropienia związków amerykańskiego twórcy z dziewiątą muzą. Oraz do rozważań o fenomenie jego stylu i koncepcji.

Tę prezentację można potraktować w kategorii symbolu: oto Stary Świat padł do nóg przybysza zza oceanu. Dowodem – oddanie czy wręcz poddanie najbardziej prestiżowego miejsca w sercu Rzymu Amerykaninowi. Wystawę Edwarda Hoppera ulokowano na Kapitolu, w budynku pomniku wzniesionym na cześć Wiktora Emanuela II, pierwszego króla zjednoczonych Włoch. Il Vittoriano, gigantyczny kompleks urbanistyczny z początku XX wieku (inauguracja – 1911), zwany jest także Ołtarzem Ojczyzny. Tamże, w zachodnim skrzydle, organizowane są pokazy artystów prawdziwie zasłużonych dla światowej sztuki.

Niewątpliwie Hopper zasługuje na przyjęcie do międzynarodowego Panteonu, ale „okoliczności przyrody" (i historii) dodają wydarzeniu pikanterii.

Po pierwsze, mistrz Edward zaliczany jest do nurtu realizmu amerykańskiego, jednego z pierwszych rdzennie tamtejszych kierunków, zapoczątkowanych przed I wojną, a reaktywowanych i rozkwitłych po krachu na giełdzie Roku...