Wesele Leara w płaszczu z La Manchy

źródło: materiały prasowe

„Człowiek z La Manchy” reż. Waldemar Zawodziński, 2017

źródło: materiały prasowe

„Józef i cudowny płaszcz snów w technikolorze” reż. Wojciech Kępiński 1996

źródło: materiały prasowe

„Król Lear” reż. Linas Zaikauskas 2000

Radomski Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego obchodzi w tym sezonie 40-lecie. Powołany został do życia w grudniu 1976 roku.

Na początku działał jako instytucja impresaryjna w gmachu urzędu wojewódzkiego. Pierwszą własną premierą było rok później „Wesele". Reżyser Aleksander Berlin zaprosił do niego kilku aktorów gościnnie, m.in. Jolantę Lothe, Józefa Nowaka, Jana Ciecierskiego i Ryszarda Pietruskiego. Uhonorowaniem patrona sceny była premiera „Drogi do Czarnolasu" wystawiona już ze stałym zespołem. Dyrekcję teatru objął wówczas Zygmunt Wojdan.

Postanowił on wystawiać  głównie rodzime dramaty dające możliwość rozmowy o sprawach narodowych i społecznych. Stąd po „Weselu" Wyspiańskiego, „Horsztyński" i „Kordian" Słowackiego, „Szewcy" Witkacego. Dramat współczesny reprezentowały sztuki Sławomira Mrożka: „Karol", „Zabawa", „Drugie danie", „Emigranci", „Szczęśliwe wydarzenie", „Policja". Był Iredyński – „Dacza" i „Okno", Grochowiak – „Król IV" i „Szachy" i był „Mein Kampf" Taboriego.

Repertuar uzupełniały wodewile. Sukces artystyczny i frekwencyjny odniosły spektakle prapremierowe: „Sztukmistrz z Lublina" Singera, „Gałązka rozmarynu" Nowakowskiego, „Miłość czyli życie, śmierć i zmartwychwstanie zaśpiewane, wypłakane i w niebo wzięte przez Edwarda Stachurę".

Pod rękę z Gombrowiczem

Po trzyletniej dyrekcji Wojdana rewolucyjna dla Radomia okazała...