Opowiedzieć koniec

źródło: materiały prasowe

Katastroficzna „Droga” Cormaca McCarty'ego szybko doczekała się ekranizacji i to w gwiazdorskiej obsadzie: z Charlize Theron i Viggo Mortensenem (na zdjęciu)

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

Współczesna literatura niczym gąbka nasiąka otaczającym nas poczuciem schyłku. Co się kończy? Wszystko: miłość, rodzina, bezpieczeństwo, kultura 
i zachodnia cywilizacja. Co zostanie? Dobre powieści.

Koniec ma wiele początków. Światy, cywilizacje i rzeczywistości nie upadają z dnia na dzień. Zaczynają kruszeć w wielu miejscach, z czasem sypać się, aż w końcu odpadają całe ich kawałki, by w końcu pogrążyć ludzi w gruzach. Kiedy próbujemy ogarnąć to dojmujące poczucie przesilenia, kresu, zmiany (na gorsze), to wszystko musi się zacząć od obumierania relacji.

Etap 1: Rodzina

Właśnie o tym opowiadała przejmująca powieść 41-letniego Jonathana Safrana Foera „Oto jestem" opublikowana w 2016 r. Powieść wydarta z trzewi autora, napisana na bazie jego własnych doświadczeń – małżeństwo Foera rozpadło się boleśnie. Pisarz przeniósł te doświadczenia na papier, choć nie chce, by traktować je jednoznacznie autobiograficznie.

W „Oto jestem" uchyla drzwi do domu inteligenckiej amerykańskiej rodziny o żydowskich korzeniach. Pokazuje małżeństwo z trójką dorastających dzieci, które znalazło się na zakręcie. Zaczyna się od zatracenia wspólnego języka, który małżonkowie przez lata pielęgnowali. Świat wspólnych tajemnic, lęków i radości zaczyna się po prostu rozpadać. Początkiem kryzysu jest milczenie, a kończy się na kłótniach, niezrozumieniu i druzgocącym rozstaniu. W środku tego wszystkiego znajdują się zagubione dzieci, które zamykają się we własnych odrębnych światach. Ich dojrzewanie naznacza gorycz...