Czas nie leczy ran

źródło: AFP

– Po meczu siadam sobie na tarasie, wszyscy już śpią. Mówię do rodziców: „Dziękuję, że byliście".Ostatnio po porażkach pytam, dlaczego tak jest, ale nigdy nie dostaję żadnej odpowiedzi – mówi Michałowi Kołodziejczykowi Arkadiusz Malarz, bramkarz Legii Warszawa.

Plus Minus: Ciężko jest dawać swoją twarz porażce?

Jako kapitan muszę odpowiadać dziennikarzom i kibicom, muszę tłumaczyć się za nasze występy i za słabą formę. Myślę, że stanąć przed kamerami może każdy piłkarz Legii, tylko nie każdemu złość pozwalałaby wypowiedzieć się w racjonalny sposób. Rozumiem tych, którzy nie chcą, mnie też jest ciężko, ale muszę reprezentować drużynę po porażkach, tak samo jak po zwycięstwach.

Jak nazwać wasz początek sezonu?

Wstyd. Taka jest prawda. Każdy z nas się wstydzi, cały czas to przeżywamy. To nie tak, że dzisiaj przegrywamy, jutro okazujemy skruchę, a jak już wszyscy zobaczą, że jest nam przykro, to od razu jest fajnie. Tak się nie da, wszyscy mamy świadomość, że zawaliliśmy. Nikt nie będzie oszukiwał, mydlił oczu, udawał, że nic się nie stało. Cały czas musimy odbudowywać zaufanie, ale po takim miesiącu nie jest łatwo. Kiedy graliśmy z Zagłębiem Sosnowiec w lidze, musieliśmy po prostu wygrać, przepchnąć piłkę za linię paznokciem. Teraz nie jest ważna gra, liczą się tylko punkty, bo trzeba się odbić, żeby głowa się zresetowała. Psychicznie to my jesteśmy zabici.

To znaczy?

Po zwycięstwie z Zagłębiem nawet się nie cieszyliśmy. Trener wszedł do szatni, popatrzył na nas i zapytał się, co się stało, dlaczego nie ma w nas radości po pokonaniu przeciwnika. Ale w drużynie nikt nie był zadowolony, w...