Partyjną ławą po zdobycze

źródło: PAP

Przystąpienie Polski do NATO i Unii Europejskiej było celem, który mało kto kwestionował. Dopiero potem posypała się nam, obywatelom, wizja naszego kraju. Na zdjęciu: referendum w sprawie członkostwa w UE, czerwiec 2003 r.

źródło: tv.rp.pl

Anna Materska-Sosnowska, politolog | W latach 90. byli politycy, którzy wytyczali nowe kierunki. Dzisiaj takiej elity nie widzę. Być może dlatego, że są inne czasy, inne wzorce, inne środki przekazu. Z autorytetami mamy problem w całej Europie.

PM: Prowadzi pani na Uniwersytecie Warszawskim wykłady o polskiej scenie politycznej po 1989 roku. Co pani mówi studentom?

Przede wszystkim, że nasza scena polityczna nie różni się specjalnie od sceny w krajach Europy Zachodniej. Rozwijała się prawidłowo, ale nie uniknęła zagrożeń i pułapek, że wbrew pozorom nie ma na niej ani wielkich zaskoczeń, ani wstrząsów. A także, że to, co nastąpiło w 1989 roku, czyli rozpad bloku opozycyjnego i powstanie wielu partii politycznych, było naturalne i w wielu krajach postkomunistycznych scena polityczna kształtowała się w podobny sposób.

Do Sejmu I kadencji weszło ponad 20 partii, przy czym znakomita większość wywodziła się z obozu PRL-owskiej opozycji. Tyle tam było różnych nurtów?

Było wiele różnych nurtów w bloku opozycyjnym, ale także wielu silnych polityków, którzy uważali, że mogą założyć własną partię. Na etapie kształtowania się sceny politycznej musieliśmy przerobić tę mnogość formacji, żeby w naturalny sposób wyłoniły się silne podmioty polityczne. Warto też zaznaczyć, że partie, które były sukcesorkami formacji z poprzedniego systemu, miały uprzywilejowaną pozycję, bo dysponowały majątkiem i gotowymi strukturami. Dzięki temu dużo łatwiej było im zrealizować kolejne kampanie wyborcze, co ułatwiło dojście do władzy partii postkomunistycznych już w...