O nie-naprawie Rzeczypospolitej

autor zdjęcia: Witold Rozbicki

źródło: reporter

Potężne wydatki na realizację obiecanej przez Kaczyńskiego wyborczej „piątki” grzebią nadzieje lekarzy i pacjentów na dosypanie pieniędzy do kulejącej służby zdrowia. A to niejedyna dziedzina, w której obóz rządzący porzucił plany reform (na zdjęciu kongres PiS, Warszawa, 2016 r.)

Sukcesy w kilku obszarach to za mało. PiS nie okazał się partią zdolną załatwić nam państwo przyjaźniejsze, wygodniejsze i racjonalniej urządzone.

Ludzie, weźcie od nas pieniądze i się odczepcie – tak niedawno streścił pewien uczestnik internetowych debat podejście rządzącego PiS do państwa i jego obywateli. Jego zdaniem przez cztery lata panująca partia nie zmieniła w Polsce prawie niczego. To paradoksalne podsumowanie rządów ugrupowania przedstawianego jako rzecznik silnej, sprawczej państwowej machiny, jeśli nie aspirant do dyktatury.

Kto był państwowcem?

Gdy nie doszło do koalicji PiS z PO w roku 2005, Jan Rokita, wtedy jeden z liderów Platformy, rysował następującą polityczną metaforę. W Polsce walczą moderniści, zwolennicy naprawy państwa mającej je upodobnić do zachodnich demokracji, z konfederacją sarmatów nieszanujących instytucji. Tymi pierwszymi byli platformersi. Tymi drugimi – pisowcy.

Po roku 2015 po prawej stronie modny stał się odwrotny obraz sytuacji. Obóz naprawy i silnej władzy jest po stronie rządu PiS. Walczą z nim warchoły, zwolennicy atrofii, uwiądu państwa. Powtarzające się porównania tak zwanej totalnej opozycji do targowicy mają ją powiązać z obcymi, przedstawić w roli jurgieltników, zdrajców. Ale targowica optowała przecież za dawną formułą: „Polska nie rządem stoi". PiS to z perspektywy tego opisu państwowcy.

Obie analogie mają niewielki sens. I PO, i PiS nie były w stanie zrobić wiele z polskim państwem. Donald Tusk szybko zmienił to poczucie...