Przynęta nad Berezyną

źródło: NAC

Józef Piłsudski w Mińsku, 29 września 1919 r. Naczelnik siedzi na podwyższeniu

W grudniu 1919 r. strona rosyjska zaproponowała, aby to Polska wskazała miejsce i czas rokowań pokojowych. 
Sprytna zagrywka z Borysowem miała dać Piłsudskiemu odpowiedź, co tak naprawdę planują bolszewicy.

Po wyprawie wileńskiej w kwietniu 1919 r. na terenach północno-wschodnich działały cztery grupy operacyjne, które 15 maja Józef Piłsudski postanowić zespolić we Front Litewsko-Białoruski. Dowódcą zgrupowania mianował gen. Stanisława Szeptyckiego, który wcześniej służył w armii austriackiej i Legionach Polskich, a od 16 listopada 1918 r. przez kilka miesięcy był szefem Sztabu Generalnego WP.

Ten front zasiliły głównie wojska z Wielkopolski, m.in. 15. Pułk Ułanów ppłk. Władysława Andersa, oddziały tzw. błękitnej armii generała Józefa Hallera. W sumie Szeptycki dysponował 12 tys. piechoty, 2 tys. kawalerii i 40 działami.

Latem Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego postanowiło zadać bolszewikom potężny cios i uderzyć na Mińsk oraz leżącą w jego pobliżu linię kolejową Połock–Mołodeczno–Mińsk–Łuniniec. Jej przejęcie oznaczałoby znaczne utrudnienie bolszewikom zebrania rozproszonych wojsk i ściągnięcia posiłków.

Mińsk w kleszczach

1 lipca polskie wojska ruszyły do ofensywy. 2. Dywizja Piechoty Legionów uderzyła na Wilejkę i oskrzydliła zgrupowanie bolszewickie w Mołodecznie. Następnie polskie oddziały zdobyły Łuniniec niedaleko Pińska. Po pierwszych sukcesach dowódca frontu zatrzymał natarcie, przegrupował siły i 1 sierpnia dał zielone światło ofensywie, której celem było zajęcie...