Święty nie musi mieć twarzy

źródło: materiały prasowe

źródło: materiały prasowe

Ludzie, którzy przychodzili oglądać moje ikony-cienie 
na wystawie, stali się dla mnie nauczycielami. 
Mówili: tam są trzy Marie przy grobie, widzę fragmenty z Biblii, rzekę Jordan, bramy niebios, archaniołów... 
W takich sytuacjach stoję obok z pokorą - mówi Małgorzata Dawidiuk, ikonografka.

Plus Minus: Szacuje się, że w Kościele katolickim jest ok. 11 tys. osób kanonizowanych. Swoich świętych ogłasza też Kościół prawosławny. Które z tych postaci najczęściej zdarza się pani przedstawiać na ikonach?

Często maluję ojca Pio, św. Franciszka z Asyżu, św. Dominika, założycieli zakonów – franciszkanów i dominikanów, czyli na tych ikonach pojawiają się głównie zakonnicy. Widać ludzie potrzebują takiej duchowości, skromności i prostoty zakonnej. Szczególnie dziś w naszym rozkrzyczanym świecie. Widać to zresztą nie tylko w kulturze chrześcijańskiej, ale też w ogólnych tendencjach. Ludzie dążą do minimalizmu, prostego życia, podążania za własnym wnętrzem, odkrywania go. Mieszkam w Przemyślu, w środowisku polsko-ukraińskim, i prawosławni także proszą mnie o swoich świętych. Oni najczęściej chcą mieć u siebie ikonę ojca Klemensa Szeptyckiego.

Kim był?

To także błogosławiony Kościoła katolickiego. Był synem hrabiego, wnukiem pisarza Aleksandra Fredry. W wieku 42 lat był wybitnym prawnikiem, działaczem politycznym – zostawił wszystko i wstąpił do klasztoru. W trakcie drugiej wojny światowej pomagał Żydom. Był męczennikiem, zamordowano go w radzieckim więzieniu NKWD... Kontempluję często jego życiorys, bo to niesamowite, jak wielką naukę nam zostawił.

Ma pani swoich ulubionych...