Niepokój, którego nie da się ukoić

źródło: AFP

Wrzenie było nieuniknione. Wzorce sukcesu stały się globalne, a wizja świata, 
w którym każdy może być, kim chce, powszechnie obowiązująca. Wzrost nierówności sprawił jednak, że przybywa krajów, gdzie ludzie żyją marzeniami, które coraz trudniej spełnić.

Francuzi, Czesi, Hiszpanie, Polacy, Rumuni, Irańczycy, Rosjanie, mieszkańcy Hongkongu, Boliwii, Chile, Wenezueli – to tylko wybrane przykłady społeczeństw, których członkowie protestowali w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy na ulicach swoich miast. Wygląda to tak, jakby świat zaczął nagle wrzeć. Erupcja niezadowolenia nie dotknęła tylko społeczeństw biednych, uciskanych czy cierpiących z powodu antydemokratycznych, czy wręcz dyktatorskich zapędów ich przywódców. Ogniska epidemii protestów pojawiają się też w krajach zamożnych. Unia Europejska, ostoja demokracji i ikona zachodniego modelu życia, wspólnota krajów złączonych nie tylko interesami, ale też wyrosła na wspólnym korzeniu kultury chrześcijańskiej, przeżywa okres rozedrgania. W ciągu dekady doświadczyła kryzysu ekonomicznego, fiskalnego, migracyjnego, a gdy wydawało się, że zmierza do wewnętrznej stabilizacji, jedno z mocarstw, filarów zachodniego świata, uznało, że nie jest mu z Unią po drodze.

Niepokój o przyszłość stał się wspólnym doświadczeniem ubogich i zamożnych, niewykształconych i absolwentów najlepszych uczelni, urzędników i przedsiębiorców. Co ich tak naprawdę połączyło? Czemu protest stał się wspólnym mianownikiem dla tych klepiących biedę w krajach co najmniej ocierających się autorytaryzm i dla tych, którzy urodzili się pod...