Przebudzeni z czeskiego snu

źródło: Forum

Na ubraniach – znaczki z klepsydrą, w ręku – portret Vaclava Havla. Demonstranci w Pradze, 16 listopada 2019 r.

Manifestanci z Pragi są już świadomi własnej siły, nie chcą jednak pójść drogą paryskich „żółtych kamizelek" ani też separatystów 
z Barcelony. Tym bardziej wystrzegać się będą krwawego precedensu kijowskiego Euromajdanu.

Brudnoszare niebo listopada nie odstrasza ludzi od spacerów uliczkami praskiego Starego Miasta. W różnojęzycznym tłumie czujne oko wyławia co chwila powtarzający się szczegół: okrągłą plakietkę wpiętą w klapy palt przechodniów. Nie pojawia się często, ale widać ją od razu. Na białym tle czerwony znak zapytania, sprytnie uformowany w kontur klepsydry z przesypującym się w niej czarnym piaskiem. Całość aż nadto czytelna. Czas płynie – jak długo jeszcze będziemy czekać?

To pytanie prażanie kierują do swoich najwyższych przedstawicieli. Minęło bowiem równo 30 lat od wybuchu aksamitnej rewolucji, która, obok polskiego czerwca, była natchnieniem i wzorem dla wybijających się ku wolności krajów sowieckiego obozu. A pierwszy prezydent wolnego kraju (wtedy jeszcze Czechosłowacji) Vaclav Havel traktowany był przez nas jako modelowy wręcz mąż stanu. Pamiętamy humorystyczne, ale jednocześnie powtarzane z powagą hasło: „Havel na Wawel!", gdy frustrować nas zaczęły pierwsze objawy polskiej wojny na górze. Co dziś zostało z tamtych uniesień? Czechom na pewno niewiele. A już o najwyższych reprezentantach czeskiego państwa szkoda gadać. Obaj, prezydent Miloš Zeman i premier Andrej Babiš, mają komunistyczną przeszłość, w dodatku drugi z nich okazał się byłym współpracownikiem StB, czechosłowackiej bezpieki. Rządzą wybrani demokratycznie, acz wbrew woli sporej...