Kwarantanna naszego świata

źródło: AFP

Uwięzieni w kontenerach mieszkalnych, które ludzkość buduje od stu lat zamiast domów i kamienic… Johannesburg, RPA, marzec 2020 r. Mieszkańcy obserwują przebieg policyjnej operacji sprawdzania, czy wszyscy przestrzegają zasad kwarantanny

Społeczeństwa poddane są dziś próbie, która kompletnie je zaskoczyła. Wyrwała z hedonistycznej stabilizacji zapoczątkowanej wraz z końcem zimnej wojny. Historia cywilizacji powróciła w swojej nieprzewidywalności, a jedyne czego możemy się nauczyć od starożytnych i nowożytnych mędrców, to dzielność.

Obserwujemy pnące się krzywe zachorowań. Liczymy zarażonych i zmarłych. Pandemia nie powinna nam jednak odbierać zdolności analizy kontekstu faktów, którymi bombardują nas media. Kwarantanna jest czasem nerwowego oczekiwania. Ale może być też czasem refleksji, odkrywania zależności, o których zapomnieliśmy, biegnąc naprzód z wiarą w rozwój gospodarczy, który nie ma końca.

Wszystko miało się zacząć na targu w Wuhanie. A może CoVID-19 wymknął się z największego w Chinach laboratorium wirusowego położonego zaledwie 14 km od miasta? Dzisiaj pandemia grozi światu globalnym kryzysem. Zanim zaczniemy bronić naszego bytu i rozwoju, zastanówmy się, co o naszym świecie mówi to, co się już stało.

***

Wyobrażaliśmy sobie, ba, uwierzyliśmy w świat bez granic. Jeszcze na początku tego wieku Unia Europejska wahała się, czy już może przyjąć kraj taki jak Polska. To właśnie sprawa granic, w których obowiązuje wspólnotowe prawo, była jedną z ważniejszych – czy zapewnimy im szczelność? Teraz wróciliśmy w błyskawicznym tempie do ram państw członkowskich Unii – tak ostre reżimy kwarantanny mogły podyktować tylko rządy, które miały mocną, narodową legitymację.

Zostawmy Europę, spójrzmy na świat. W 2017 roku – 1,4 miliarda turystów rocznie – wykupiono 4 miliardy biletów lotniczych. Za 15 lat miało być 8...