Grzech zapominania

autor zdjęcia: Erazm Ciołek

źródło: Fotonova

„Centesimus annus” to była przełomowa encyklika. Teraz widzimy, że demokracja i wolny rynek bez fundamentów etycznych ulegają zwyrodnieniu – mówi o. Maciej Zięba. Na zdjęciu Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Polski w 1991 roku, tym samym, w którym encyklika się ukazała

autor zdjęcia: Miłosz Poloch

źródło: Fotorzepa

Co ma dziś do powiedzenia wielki prorok transhumanizmu Yuval Harari, który sprzedał dziesiątki milionów egzemplarzy swoich przepowiedni podlanych naukowym sosem? Parę banałów i truizm, że ludzie mimo epidemii nadal powinni sobie ufać. „Centesimus annus" i wiele innych tekstów Jana Pawła II, pisanych w zupełnie innych warunkach, niesie znacznie więcej głębszych odpowiedzi na nasze dzisiejsze pytania - mówi ojciec Maciej Zięba, dominikanin.

Plus Minus: Niedawno słyszałem głośną rozmowę w tramwaju. Ludzie się gorszyli, że ulica się nazywa Jana Pawła II i mówili, że to „niemożliwe w żadnym normalnym kraju". A ja chwilę wcześniej przeglądałem jeden z czeskich podręczników akademickich do historii literatury i tam papież był wymieniany w paru miejscach jako jeden z wielkich współczesnych intelektualistów, razem z Dalajlamą, Einsteinem, Gandhim czy Habermasem. Dlaczego u nas tak się nie da?

Zacznijmy od tego, że Jan Paweł II ma swoje ulice i place w najważniejszych miastach USA oraz Francji, Włoch i Meksyku, Niemiec i Węgier, Czech i Słowacji, Kanady i Chile, Portugalii oraz Kolumbii, Ukrainy i jeszcze w wielu, wielu innych krajach. Są tam też szczyty górskie i parki noszące jego imię, porty lotnicze, stadiony czy mosty nazywane na cześć papieża z Polski. W Rzymie rada miejska nazwała jego imieniem największy dworzec kolejowy Roma Termini i jest to pierwszy w historii Rzymu obiekt miejski dedykowany osobie niepochodzącej z Włoch. To konkretny, naoczny dowód, że Jan Paweł II był postacią światowego formatu.

Nakładają się tu dwa stereotypy. Jeden – bardziej ponadczasowy – opisał już przed 200 laty wybitny bajkopisarz Stanisław Jachowicz: cudze chwalicie, swego nie znacie. Polski inteligent, a tym bardziej półinteligent, nie przyjmuje do wiadomości, że trafił się nam wielki, globalnego wymiaru...