Epidemia uzasadnia zawieranie umów terminowych ponad limity

Wielu pracodawców ze względu na pandemię COVID-19 popadło w kłopoty ekonomiczne. Aby sobie pomóc, mogą pomijać kodeksowe ograniczenia dotyczące zawierania umów o pracę na czas określony.

Te limity mogą zostać przekroczone m.in. w sytuacji wykazania obiektywnych przyczyn leżących po stronie pracodawcy. Nie można przy tym przyjąć, że sam stan epidemii uzasadnia zawarcie więcej umów na czas określony. Taką przyczyną mogą być natomiast konsekwencje, jakie przynosi epidemia.

Kodeksowe rodzaje

Kodeks pracy wyróżnia trzy rodzaje umów o pracę: na czas określony, na czas nieokreślony oraz na okres próbny.

Umowa o pracę na czas określony jest jedną z umów terminowych. Według kodeksu pracy (art. 251 § 1) okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekraczać trzech. Zatem ten sam pracodawca i pracownik nie mogą zawrzeć umowy o pracę na czas określony na dłużej niż 33 miesiące ani nie więcej niż trzy razy.

Przekroczenie tych limitów – czasowego lub ilościowego – zatrudnienia na podstawie umowy na czas określony powoduje nawiązanie umowy o pracę na czas nieokreślony. Służy to ochronie pracownika przed...