Moje ciało nie jest żartem

źródło: materiały prasowe

źródło: Getty Images

„Jedzenie nie osądzało i nie oczekiwało ode mnie niczego. Jedząc, nie musiałam być nikim innym, tylko sobą.” Na zdjęciu: małe co nieco na Coney Island, USA

Nieustająca presja [bliskich] spowodowała, że odmówiłam chudnięcia, aby ukarać ludzi, którzy twierdzili, że mnie kochają, ale nie akceptowali mnie taką, jaka jestem.

Często mówię o dekadzie, kiedy miałam dwadzieścia kilka lat, że to najgorszy czas w moim życiu – i tak właśnie było. Jednak z roku na rok sytuacja trochę się poprawiała i jako osoba dorosła zaczęłam funkcjonować nieco lepiej. Byłam w stanie porobić dyplomy i zdobyć lepszą pracę. Powoli, ale stale starałam się naprawić swoją relację z rodzicami i zrehabilitować się w ich oczach. „Przed" byłam grzeczną dziewczynką, więc wiedziałam, jak grać tę rolę. Po części wciąż byłam gotowa grać tę rolę, nawet po straconym roku w Arizonie, tak żebym mimo rozpaczliwej samotności wciąż mogła czuć się z czymś związana – z pisaniem, z pracą, z rodziną.

No ale.

Po dwudziestce moje życie osobiste było niekończącą się katastrofą. Niewiele spośród spotkanych przeze mnie osób traktowało mnie z czymś, co byłoby choć zbliżone do uprzejmości lub szacunku. Jak piorunochron przyciąga błyskawice, tak ja przyciągałam cudzą obojętność, lekceważenie lub otwartą agresję i znosiłam to wszystko, ponieważ wiedziałam, że nie zasługuję na nic lepszego: nie po tym, jak zostałam zniszczona, i nie po tym, jak nadal niszczyłam swoje ciało.

Moje przyjaźnie – a używam tego pojęcia dość szeroko – były przelotne, kruche i często bolesne: różne osoby na ogół chciały ode mnie czegoś i znikały zaraz po tym, jak tylko to coś dostały. Byłam tak samotna, że gotowa byłam znosić podobne relacje. Wystarczał mi...