Wszystko idzie do przodu. Dziedzictwo trwa

źródło: materiały prasowe

źródło: Getty Images

Najważniejsze przesłanie obejmującego urząd prezydenta Kuby Díaza-Canela szybko stało się jasne dla wszystkich. W innych krajach nowi przywódcy obiecywali zmianę. Na Kubie obiecywano, że nic się nie zmieni.

Guanabacoa, 19 kwietnia 2018

Wreszcie nadszedł ten dzień – Raúl Castro miał zrealizować złożoną pięć lat wcześniej obietnicę, że nie dopuści, aby ktokolwiek, nawet członek jego rodziny, pozostawał na stanowisku dłużej niż dekadę. Cary była gotowa. Zaparzyła dzbanek kawy i rozsiadła się przed telewizorem w drewnianym fotelu na biegu­nach, bose stopy układając na taborecie; włączyła też wentylator „Hopeful", żeby ją chłodził. Była podekscytowana, ale i zmartwiona, gdy patrzyła, jak nowo zatwierdzeni członkowie Zgromadzenia Narodowego oddają głosy, wybierając nowego prezydenta, czło­wieka, który miał stać się symbolem pokoleniowej zmiany warty na stanowisku przywódcy Kuby – z potomków generacji, która pamiętała (i przeklinała) Batistę, na kogoś, kto tak jak ona należał do grupy ludzi nieznających innej Kuby niż ta braci Castro.

Popijała kawę i oglądała transmisję, w której nic właściwie jej nie zaskakiwało. Nie były to wybory w ścisłym sensie tego słowa, a raczej sukcesja, zręcznie zaaranżowana przez Raúla. Komisja zło­żona z jego popleczników ogłosiła poprzedniego dnia, że jedynym kandydatem na przewodniczącego rady państwa oraz przewodni­czącego rady ministrów – były to dwa osobne stanowiska, od chwili utworzenia zarezerwowane dla Fidela albo Raúla – jest pierwszy wiceprezydent Miguel...